Hoe mooi zou het zijn…

We hebben een realistische droom: een huis met twee woongroepen voor in totaal veertien bewoners. Voor mensen met een matige tot lichte verstandelijke beperking en een vorm van autisme, die groeien bij voorspelbaarheid en duidelijkheid.

Hoe mooi zou het zijn om te beschikken over een op maat gemaakte woning, een helpend leefklimaat, een team van gedreven professionals, ouders die wél invloed maar geen macht krijgen, werk- en vrijetijdsinvulling voor alle bewoners vlakbij huis, een goede inbedding in de omgeving, een sluitende exploitatie, heldere verantwoordelijkheidsstructuur, goed governance, zekerheid van continuïteit, enzovoort.

Met onze droom blijven we ver van de nachtmerrie van geïsoleerd wonen, van een ouderinitiatief met onhandige of tegenstrijdige verstrengeling van belangen, van een bureaucratie zoals binnen grote zorgorganisaties bestaat, en vooral van het afhankelijk zijn van een dergelijke organisatie.

We maken de droom werkelijkheid door het realiseren van een woonplek
> waar bewoners zich op hun gemak, veilig en thuis voelen
> waar ouders/verwanten gaan ervaren dat hun zoon/dochter een definitieve zelfstandige plek heeft gevonden en dat ze kunnen gaan ‘loslaten’
> waar continuïteit ontstaat los van de ouders maar waar ook zorg is voor de ouders en zij begrip ervaren voor hun rol en functie als ouder
> waar medewerkers met plezier werken, zich aangesproken voelen op hun professionele verantwoordelijkheid en ruimte ervaren voor persoonlijke ontwikkeling
> waar de buurt het prettig vindt dat dit huis en zijn bewoners er zijn
> en waar gemeente, zorgkantoor, inspectie, met bewondering en verwondering naar kijken, naar de kwaliteit van de zorg en het bijzondere van deze woonvorm.